تاریخچه فرضیه 

زمانی که فیلسوف یونانی آناکساغورث در قرن پنجم پیش از میلاد اعلام کرد که امکان دارد نطفه‌های حیات برای نخستین بار از فضا وارد کرهٔ زمین شده باشند، مورد توجه کسی قرار نگرفت.زیرا نظریهٔ استادش ارسطو، مبنی بر زایش خود به خودی جانداران، سایه ای سنگین بر جامعه علمی آن روزگاران افکنده بود.آناکساغورث نخستین کسی است که به موضوع پان اسپرمیا اشاره کرده است.

این باور پس از آناکساغورث بیش از دو هزار سال راکد باقی ماند تا اینکه در سال ۱۷۴۳ میلادی، مایلت آن را در نوشته‌های خود دوباره مطرح کرد.وی اعتقاد داشت موجودات زندهٔ کوچک، نخستین بار از فضا بر پهنهٔ اقیانوسهای خالی از حیات زمین وارد شده اند و بعد از طی مسیر تکامل، جانداران امروزی را بوجود آوردند.در تاریخ ۹ آوریل ۱۸۶۴، لوئی پاستور، شیمیدان مشهور فرانسوی، با آزمایشهای تاریخی خود نشان داد نظریه زایش خود به خودی توهمی بیش نیست؛ تا بدین ترتیب پان اسپرمیا فرصتی برای نمایش دوباره بدست آورد.

دانشمند بریتانیایی، لرد کلوین (۱۸۷۱) و فیزیکدان آلمانی، هرمان فون هلمهولتز (۱۸۷۹)، در دهه ۱۸۷۰ با استناد به کشفیات پاستور، موجودات ریز مطرح شده توسط مایلت را همان باکتری‌ها اعلام کردند.در دههٔ ۱۹۰۰، شیمیدان سوئدی و برندهٔ جایزه نوبل، سوانت آرنیوس (۱۹۰۳)، نشان داد اسپور باکتری‌ها قادرند در محیط فضا زنده مانده و حیات تازه‌ای را آغاز کنند.زیست‌شیمی‌دان روسی، آلکساندر اپارین و ژنتیک‌دان انگلیسی، هالدن، موضوع زایش خود به خودی را به شکلی متفاوت‌تر پیش کشیدند.آنان با آزمایش‌های خود نشان دادند حیات می‌تواند از باقی‌مانده دارای ژنوم موجود مرده دوباره آغاز شود.

در سال ۱۹۷۰، یک اختر شناس بریتانیایی بنام فرد هویل و پروفسور چاندرا ویکراماسینگه از دانشگاه کی‌یف، با رصد ستارگان دوردست و تجزیهٔ طیف نوری آنها به کمک هم به شواهدی از امکان وجود مولکول‌های حیاتی در غبار پیش منظومه‌ای بدست آوردند.آنها عنوان کردند که دنباله‌دارها و شهاب‌سنگ‌هایی که از این غبارها بوجود می‌آیند، می‌توانند حامل ترکیبات آلی و اسپور (هاگ) باکتری‌ها باشند.این اجرام که از سنگ و یخ تشکیل شده‌اند، قادرند این مواد را از فشارهای موجود در فضا حفظ کنند و بصورت سالم به زمین برسانند.همانطور که قبلا بیان شد، گروه تحقیقاتی دکتر هنریش توانست با شبیه‌سازی غبار پیش منظومه‌ای با تابش امواج ۱۸۰ نانومتری، تولید اسید آمینه‌ی طبیعی را مشاهده کند.

در حال حاضر، پروفسور ویکراماسینگه را می‌توان پرچمدار نظریهٔ پان‌اسپرمیا دانست.وی تحقیقات بسیاری را برای اثبات این نظریه انجام داده است و معتقد است پذیرش پان‌اسپرمیا نه تنها معادلهٔ منشا حیات را حل خواهد کرد، بلکه مسیر جست‌وجوهای ما را برای یافتن موجودات زندهٔ فرازمینی تغییر خواهد داد.فرایند تشکیل حیات بر روی زمین بسیار پیش‌تر از ۳تا۴ میلیارد سال پیش آغاز شده است.چرا که وقتی هنوز زمین متولد نشده بود، بذرهای زندگی سفر طولانی خود را به سمت این سیاره آغاز کرده بودند.وی با بیان اینکه فرایند تکامل داروینی در مورد تک سلولی‌ها کارایی چندانی ندارد، اظهار می‌داد کار تولید سلول‌های زنده و سازمان‌دهی ارگان‌های آن در جایی دیگر اتفاق افتاده است.این پان‌اسپرمیا است که شدیدا اعلام می‌کند حیات در تمامی نقاط جهان وجود دارد.این‌که در یک سیارهٔ منظومهٔ شمسی، تمدنی هوشمند مانند نوع بشر، تا این حد متعالی می‌شود، ناشی از صلاحیت زمین برای پذیرش بذرهای زندگی است.شاید سیاراتی دیگر بسیار دورتر از ما، این شایستگی را میلیون‌ها سال پیش از زمین کسب کرده‌اند.

خیلی از افراد دنیا باور دارند که دنیا در 21 دسامبر سال 2012 به پایان می رسد و نظریه های زیادی هم درمورد چگونگی نابودی دنیا بیان شده است. ناسا نابودی دنیا را رد کرده است و همچنین اعلام کرده است که نظریه های نابودی دنیا پایه علمی ندارند و خرافاتی بیش نیستند.
بخشی از تقویم بلند مسوامریکایی



بسیاری از مردم فکر می کنند که تقویم مایاها در تاریخ 21 دسامبر 2012 به پایان می رسد ولی در اصل این طور نیست. تقویم بلند مدت مسوامریکایی توسط بسیاری از جوامع پیشاکلمبی و مسوامریکایی مایا استفاده می شده است اما به دلیل استفاده ی زیاد قوم مایا از این تقویم به تقویم بلند مدت مایاها معروف شده است. دوره ی پیشاکلمبی، دوره ی قبل از ورود اروپاییان به آمریکا و ناحیه مسوامریکا، ناحیه ای شامل مکزیک مرکزی، بلیز، گوآتامالا، ال سالوادور، هندوراس، نیکاراگوئه و کوستا ریکاست که از لحاظ رشد تمدن اهمیت بسیاری دارد.
این تقویم از تاریخ شروع خلقت به باور مایاها، آغاز می شود. براساس این تقویم در تاریخ 21 دسامبر سال 2012، باک تون سیزدهم که یک دوره ی 144000 روزه است به پایان می پذیرد و باک تون چهاردهم آغاز می شود یعنی در اصل تقویم پایان نمی پذیرد بلکه یک دوره ی 144000 روزه پایان می پذیرد. همچنین اعلام شده است هیچ مدرکی وجود ندارد که بیان کند مایا ها باور داشته اند در 21 دسامبر 2012 دنیا به پایان می رسد.
سیاره ی نیبیرو یا سیاره ی ایکس

سیاره ی نیبیرو یا سیاره ی ایکس، سیاره ای است که مثلا به سمت زمین در حال حرکت است و به زودی به آن برخورد خواهد کرد. ایده ی سیاره ی ایکس ابتدا توسط نانسی لیدر بیان شد. او ادعا می کند که موجودات فضایی خاکستری به نام زتا در زمان کودکی اش با او ارتباط برقرار کرده اند و یک تراشه در مغز او جایگذاری کرده اند و به وسیله ی آن با او صحبت می کنند. لیدر ادعا می کند که اون انتخاب شده است تا به انسان ها درباره ی سیاره ی ایکس هشدار بدهد. او در سال 1995 وب سایت ZetaTalk را برای گسترش ایده اش تاسیس کرد.
نانسی لیدر



توجه رسانه ها اولین بار در زمان رویت ستاره ی دنباله دار هیل پاپ در سال 1997، به ادعا های لیدر جلب شد. لیدر اعلام کرد که ستاره ی دنباله دار هیل باپ تقلبی است و برای این ساخته شده است تا ذهن مردم را از سیاره ی ایکس منحرف کند. و سیاره ی ایکس به زودی به زمین برخورد خواهد کرد و زمین نابود خواهد شد. بعد از این که معلوم شد هیل باپ روشن ترین و پر رویت ترین ستاره ی دنباله دار قرن بیستم است، لیدر دو جمله ی اول خود را از اطلاعیه اصلی اش حذف کرد. سرانجام ادعا های لیدر به نیویورک تایمز راه یافتند.
لیدر اندازه ی سیاره ی ایکس را تقریبا چهار برابر زمین اعلام کرد و گفت در 27 می سال 2003، این سیاره به نزدیک ترین فاصله اش از زمین می رسد. در اثر این اتفاق قطب های شمال و جنوب زمین، به خاطر نیروی مغناطیسی بین هسته ی زمین و هسته ی سیاره ی ایکس جابجا می شوند و این باعث نابسامانی در پوسته ی زمین می شود.
بعد از این که در 27 می سال 2003 هیچ اتفاقی نیفتاد، لیدر گفت که این حرف ها دروغ مصلحت آمیز برای فریب حکومت بوده است. و این که اعلام تاریخ اصلی واقعه به افراد حکومتی زمان می دهد تا حکومت نظامی برقرار کنند و مردم را در شهر ها گیر بیندازند.
با مطرح شدن موضوع تقویم مایاها بسیاری از افراد به این نتیجه رسیدند که سیاره ی ایکس در تاریخ 21 دسامبر 2012 به زمین برخورد خواهد کرد و باعث نابودی زمین خواهد شد. با این حال هیچ مدرکی ضمن وجود سیاره ی ایکس وجود ندارد.
دان یومنز، مدیر بخش اشیا نزدیک به زمین ناسا اعلام کرد: ایده ی سیاره ی نیبیرو مسخره است زیرا وجود ندارد. سیاره ی ایکس ساخته ی ذهن دانشمندانی تقلبی است که به نبود مدرک اهمیتی نمی دهند. این ادعا که سیاره در حال حرکت در پشت خورشید است و به همین دلیل دیده نشده است، هیچ پایه و اساسی ندارد. اگر قرار بود سیاره ای در تاریخ 21 دسامبر 2012 به زمین برخورد کند، باید همین الان با چشم غیر مسلح دیده میشد.
طوفان خورشیدی

نمونه از طوفان خورشیدی



شراره های خورشیدی یا طوفان های خورشیدی، انفجار های بزرگی در سطح خورشید هستند که انرژی ای در حدود 6×1025 ژول آزاد می کنند. این شراره ها، ذره هایی مانند الکترون ها، یون ها و اتم ها را در فضا پخش می کنند. معمولا این ذره ها یک یا دو روز بعد به زمین می رسند. شراره های خورشیدی به دلیل آزاد سازی ناگهانی انرژی مغناطیسی ذخیره شده در تاج خورشیدی (بیرونی ترین لایه خورشید) اتفاق می افتند.
پلاسما ، حالتی از ماده شبیه گاز است که در آن اتم ها به یون تبدیل شده اند. حرارت دادن به یک گاز می تواند ذره های آن را به یون تبدیل کند که به آن پلاسما می گویند. پلاسما شمال ذره های پر انرژی مانند یون های مثبت و الکترون های منفی یا یون های منفی می باشد. ستاره ها هم نوعی پلاسما هستند.
وقتی دمای پلاسمای معمولی ده ها میلیون درجه ی کلوین بالا می رود، سرعت الکترون ها و پروتون ها و سایر یون های سنگین تر تا نزدیک به سرعت نور افزایش میابد. در این صورت این ذرات موج های الکترومغناطیسی با تمام طول موج های طیف الکترومغناطیسی تولید می کنند ولی بیشتر انرژی صرف طول موج هایی خارج از طول موج نور مرئی می شوند. به همین دلیل بیشتر شراره های خورشیدی با چشم غیر مسلح دیده نمی شوند.
اشعه های ایکس و فرابنفش ساطع شده از شراره های خورشیدی می توانند بر یون کره ی زمین تاثیر بگذراند و مخابرات رادیویی را مختل کنند. یون کره به بالاترین لایه ی جو گفته می شود که اشعه های خطرناک ایکس و فرابنفش را جذب می کند.
دان یومنز اعلام کرد: طوفان های خورشیدی اتفاق می افتند و وقتی ذره های آزاد شده به زمین می رسند می توانند به ماهواره ها و سیم های برق آسیب بزنند ولی هیچ آسیب نابود کننده ای ندازند.
مدارکی مبنی بر اتفاق افتادن طوفان خورشیدی بزرگی در سال 1859 میلادی وجود دارد ولی در آن موقع آسیب زیادی ایجاد نکرده است. ممکن است اگر همچین طوفانی در زمان حاضر اتفاق بیفتد آسیب های بیشتری وارد کند ولی هیچ مدرکی مبنی بر اتفاق همچین طوفان خورشیدی ای در 21 دسامبر سال 2012 وجود ندارد.
برخورد کیهانی

تصویر خیالی از برخورد یک شهاب سنگ با

زمین



به برخورد شهاب سنگ، سیارک، ستاره ی دنباله دار و یا هر شی فضایی دیگری به زمین یا سیاره ی دیگر برخورد کیهانی می گویند. در طولظ تاریخ، صد ها برخورد جزئی گزارش داده شده اند که خسارت های مالی و جانی ایجاد کرده اند. اشیا کوچک همیشه با زمین برخورد می کنند.
زمین دچار تغییرات زیادی شده است که بعضی از آن ها به خاطر برخورد سیارک های بزرگ و ستاره های دنباله دار بوده است. بعضی از برخورد ها ممکن است باعث تغییر آب و هوای منطقه و یا انقراض موجودات زنده مانند دایناسور ها شده باشند. علاوه بر قدرت نابودی شهاب سنگ ها، نظریه هایی هم درباره ی قدرت خلقت آن ها بیان شده است. یکی از این نظریه ها این است که آب به وسیله ی شهاب سنگ هایی که به زمین برخورد کرده اند به زمین آورده شده اند و بعضی دیگر باور دارند که شهاب سنگ ها ترکیب های شیمیایی اولیه به وجود آمدن موجودات زنده را به زمین آورده اند.
با این که برخورد های وسیع به مقدار بسیار کم یعنی هر ده ها میلیون سال اتفاق می افتند، برخورد های کوچک تری وجود دارند که نسبتبه اندازه شان اثرهایی از خود باقی گذاشته اند. در ستاره شناسی به گودال یا حفره ای که از برخورد شهاب سنگ ها ایجاد می شود، دهانه ی برخوردی میگویند.
نمایی از دهانه ی برخوردی برینگر در ایالت آریزونا آمریکا


یومنز گفت: آخرین برخورد بزرگ که باعث انقراض دایناسور ها شد، 65 میلیون سال قبل اتفاق افتاده است. با این حال دانشمندان اشیای نزدیک به زمین را زیر نظر می گیرند. هیچ شی نزدیک به زمین شناخته شده ای که در سال 2012 برای زمین خطر جدی ایجاد کند وجود ندارد. هیچی.
پس شما نگران نباشید، دنیا در سال 2012 نابود نمی شود!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: